پنجاه سال پیش در شهر خوی٬ مردی به نام نورالله زندگی می‌کرد که کارش درست کردن زغال از چوب٬ در سرما و گرما در اطراف شهر بود.
نورالله خواهری داشت که بیوه بود و با دو فرزند یتیم در خانه‌ی خود زندگی می‌کرد. خواهرش درآمدی نداشت. نورالله هر ذغالی را که می‌فروخت خرج زندگی خواهرش را جدا می‌کرد و شب وقتی به خانه برمی‌گشت٬ ابتدا به خانه‌ی خواهرش می‌رفت و سری می‌زد و خرجی‌شان را در حد توان می‌داد.
زن و فرزند نورالله زیاد از این کار او خوش‌شان نمی‌آمد و او را گاهی ملامت می‌کردند که خیلی به فکر خواهرش است.
نورالله یک شب که شام به خانه‌ی آمد، اهل‌بیتش سر سفره منتظر او بودند که برای شام برود و بنشیند. نورالله، در یک سینی شام خود را گذاشت و به اتاقی رفت.
فرزندان پرسیدند: «پدر چرا با ما نمی‌خوری؟»
نورالله گفت: «می‌خواهم تنها بخورم. چه فرقی دارد شما که غذا دارید٬ بخورید.»
ساعتی گذشت نورالله برای خوردن چای به اتاق خانوادگی برگشت.
پسرش گفت: «پدرم وقتی با ما سر یک سفره غذا نمی‌خوری غذا برای ما نوش نمی‌شود.»
پدرش گفت: «پسرم وقتی هر کسی غذای خود را و روزی خود را می‌خورد چرا دنبال این هستی که کنار هم بخوریم؟ چون کنار هم خوردن لذت دیگری دارد. بدان روزی عمه تو و دو طفل یتیم‌اش را خدا جدا از روزی من٬ از کرمش می‌رساند. چطور که تو بنده خدا هستی و دوست داری دور هم شام بخوریم، خدا هم وقتی از آن بالا می‌بیند که ما صله‌ارحام می‌کنیم و فامیل با هم سر سفره خدا می‌نشینیم، لذت می‌برد و شاد می‌شود. و نعمت‌های خود را بر ما زیادتر می‌کند٬ روزیِ همه‌ی ما قسمت شده است و خودش می‌دهد٬ فقط ما دور هم می‌نشینیم تا با هم بخوریم. چنان‌چه دیدی، پدرت چه در آن اتاق بنشیند و غذا بخورد چه در این اتاق، همان نان و پنیر و سبزی را می‌خورد که در سفره با هم می‌خوردیم. اما با هم خوردن در سر یک سفره لذت و نشاط بیشتری دارد.
و اللَّهُ فَضَّلَ بَعْضَکُمْ عَلی بَعْضٍ فِی الرِّزْقِ فَمَا الَّذینَ فُضِّلُوا بِرَادِّی رِزْقِهِمْ عَلی ما مَلَکَتْ أَیْمانُهُمْ فَهُمْ فیهِ سَواءٌ
«و خداوند بعضی از شما را بر بعضی دیگر از جهت روزی برتری داده و کسانی که برتری یافته٬ آن روزی خود را به بردگان مملوک نمی‌دهند، تا همه در امر روزی یکسان کردند.» (71 نحل)
اذان صبح: 
طلوع آفتاب: 
اذان ظهر: 
غروب آفتاب: 
اذان مغرب: 
نیمه شب شرعی: 