مائده

​لقمان حکیم گوید:
روزی در کنار کشتزاری از گندم ایستاده بودم

خوشه هایی از گندم که از روی تکبر

سر برافراشته و خوشه های دیگری که از

روی تواضع سر به زیر آورده بودند

نظرم را به خود جلب نمودند

و هنگامی که آنها را لمس کردم، 
•• شگفت زده شدم ••
خوشه های سر برافراشته را تهی از دانه

و خوشه های سر به زیر را

پر از دانه های گندم یافتم

با خود گفتم: در کشتزار زندگی نیز

چه بسیارند سرهایی که بالا رفته اند

اما در حقیقت خالی اند